ชีวิตที่สอง นี้คือโบนัส …คำพูดบ้าๆ ออกจากปากชายคนที่เคยนอนกลายเป็นผักอยู่บนเตียงเป็นปี ๆ … ผมรู้จักรุ่นพี่คนหนึ่ง จะเรียกว่ารุ่นน้าก็น่าจะได้ .. ท่านเป็นชายที่น่ารัก น่านับถือมาก …. มีวันหนึ่งผมได้มีโอกาสนั่งรถทางไกลไปกับพี่เค้าสองคน…นั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ … ระหว่างการสนทนากัน พี่เค้าบอกว่า “ภูรู้ไหมพี่แทบจะเรียกว่าตายไปแล้ว พี่เส้นเลือดในสมองแตก นอนเป็นผัก ถึงขนาดหมอยังส่ายหน้า ไม่คิดว่าพี่จะฟื้น แต่สุดท้ายพี่ก็ฟื้น …. พี่ถือว่าตัวเองตายไปแล้ว … ส่วนชีวิตหลังจากนี้คือชีวิตที่สอง พี่ถือว่าเป็นโบนัส” ผมขับรถสายตามองถนน แล้วสมองก็คิดล่องลอยไปไกลจนเรียกว่าจะกู่ไม่กลับ … ผมกลับมาถึงบ้าน เริ่มต้นตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำแล้ว ซ้ำเล่ากับชีวิตตัวเองในหลายๆ เรื่อง … หลายอย่างได้คำตอบ และในอีกหลายๆ อย่างก็ไม่.. ผมนึกย้อนกลับไปในวัย 10 ขวบ ถ้าชีวิตที่เฉียดความตายเรียกว่าโบนัส …งั้นชีวิตหลังสิบขวบผมก็คงเป็นโบนัสแล้วเหละ …เพราะตอนสิบขวบ พ่อผมใช้ให้ผมไปหาหลักไม้แห้ง …ผม พลัดตกลงน้ำเชี่ยวมีเพียงมือข้างขวาผม กอหญ้าไว้แล้ว ผมก็ดึงตัวเองขึ้นมาจากน้ำ… แน่นอนว่า ถ้าผมคว้าไม่ทัน ….ผมคงตายแน่นอน … ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ตอนนี้ผมใช้โบนัสชอบชีวิตแล้วซินะ …
ชีวิตที่เป็น “โบนัส” ของผมนี้ ต้องผ่านความขมขื่น ทรมาน เศร้าหมอง สูญเสีย โหยหา เจ็บปวด พลัดพลาก จากลา ผิดหวัง มีหวัง เข้าใจ เศร้าใจ ประทับใจ ห่วงใย สำเร็จ … ผมว่าผมก็ใช้โบนัสผมได้คุ้มเหมือนกันนะ …ผมเริ่มจากพนักงาน “นิติกร” เงินเดือน 7,450 บาท ใช้เวลาสิบกว่าปี เลื่อนตำแหน่งและเงินเดือนให้กับตัวเองจนถึงวันนี้… วันที่ผมไปร้านอาหารไม่ต้องมองเมนูจากฝั่งขวาก่อน … ตอนนี้ผมมองเมนูจากฝั่งซ้ายก่อนเสมอ… วันนี้วันที่ผมไม่ต้องมั่งรอเมื่อไร่จะสิ้นเดือน ..ไม่ต้องสนใจว่าเมื่อไร่จะวันจันทร์ … หรือว่าเสาร์อาทิตย์ … สำหรับผมเอง ผมก็ว่าตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ ผมก็ถือว่าตัวเองใช้ “โบนัส”ได้คุ้มค่าและครบรสมากเหมือนกัน …. แล้วในส่วนที่เหลือของชีวิตผมจะเลือกใช้ “โบนัส” ผมยังไงดี ผมไม่สงสัยแล้ว ผมว่าชีวิตคนเรานั้นไม่แน่นอน แต่สิ่งที่แน่นอนนั้นคือ “ความตาย” แต่เราควรจะใช้ชีวิตที่ไม่แน่นอนนั้น กับช่วงเวลาปัจจุบันที่แน่นอน อย่าง “คุ้มค่า” ส่วนความคุ้มค่าของใครนั้นก็คงไม่เหมือนกัน …ผมมักจะถูกถามเสมอว่า เมื่อไร่จะมีลูก .. มีคำถามเสมอว่าทำไมไม่มี… หลายๆ ทีผมก็อดไม่ได้ว่าจะตอบคำถามแบบนั้นด้วยคำตอบจริงๆ .. ว่า “ไม่มี” บางคนก็เข้าใจ บางคนก็ไม่พอใจ อ้างสารพัดเหตุผล เพื่อโน้มน้าวให้ผมมีลูก… บางคนถึงขนาดด่าอย่าเผ็ดร้อนว่า “มึงนะเห็นแก่ตัวไม่มีลูก” … ถ้าเป็นเพื่อนผมจริงๆ จะรู้เหตุผลว่า ทำไมผมไม่มีลูก ….ผมไม่ได้บอกว่าการมีลูกไม่ดี … แต่ อย่าบอกว่าการไม่มีลูกนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดีเหมือนกัน… ชีวิตแต่ละคนก็ควรใช้ชีวิตของตัวเองไป อย่างที่ต้องการ … ณ ตอนนี้ ผมยังวางแผนที่จะใช้ “โบนัส” กับภรรยา ผมสองคน …ยังไม่เคยได้วางแผนชีวิตกับสิ่งอื่น … ทุกคนมีฝัน.. ฝันของผมคือได้เดินทางทั่วโลก… ฝันของผมอาจะไม่ใช่ฝันเหมือนคนอื่น .. แต่มันก็คือฝัน… ถ้าใครฝันว่าจะเอาชีวิตไปฝากไว้กับลูก…อยากให้ลูกมีชีวิตในส่วนที่ตัวเองเคยขาดหาย… ก็ตามสบายเลยครับ ใช้ second life ของคุณซะ… ผมขอใช้ โบนัสของผมต่อไปดีกว่า… ผมเลือกใช้ชีวิตของผมแบบนี้ …
ผมเคยนั่งคุยกับคนมีอายุกว่าผมสักหน่อยระหว่างรอศาลลง … นั่งคุยกันไปเรื่อยคุยเรื่องนั้นนี้ …เค้าบอกว่า “โชคดีจังได้ไปเที่ยวต่างประเทศ”…ผมก็ไม่กล้าบอกพี่เค้าว่า ผมไปเที่ยวไม่ใช่โชค …พวกผมวางแผนกันตลอด วางแผนการเงิน วางแผนการเที่ยว วางแผนใช้ชีวิต… ชีวิตผมไม่ได้ดำเนินไปด้วยโชค… ผมมีความฝันมาตลอดว่าจะไปเรียนและอยู่เมืองนอก… แต่ด้วยผมแต่งงานและเหตุผลหลายๆ อย่างทำให้ฝันผมเลือนลางออกไปทุกที… ผมจึงชดเชยความฝันของตัวเองด้วยการเริ่มออกเดินทาง … เดินทาง…เดินทาง… บางคนบอกเดี๋ยวก็เบื่อ… ผมว่าการไปเที่ยวนี้ คงไม่ทำให้ใครเบื่อง่ายๆ หรอกครับ… โดยเฉพาะผมกับภรรยา … ผมคงไม่มีลูก เพราะผมอยากจะเที่ยว …ผมไม่มีลูกเพื่อผมจะใช้ชีวิตผมกับภรรยาอย่าง สุรุ่ยสุร่าย…. ใครๆ ก็อยากใช้ชีวิตสุรุ่ยสุร่าย… หากแต่เค้าใช้ไม่ได้เพราะมีปัจจัยอื่นมากำหนด …ผมสามารถใช้ชีวิตผมกับนุ่น อย่างสุรุ่ยสุร่ายได้… ก็ปล่อยให้พวกผมใช้เถอะครับ เพราะเป็น “โบนัส” ของผมแล้ว ถึงแม้ผมอาจจะเป็น”คนเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมมีลูก” … แต่มันก็เป็นชีวิตของผมนะครับ … ใครอยากมีและมีแล้ว ผมก็ดีใจด้วย.. ภาวนาขอให้เด็กเกิดมามีแต่สิ่งดีๆ … เราเป็นคนรักเด็กและเชื่อว่าเราจะเลี้ยงลูกออกมาได้ดีด้วย ..
ผมเชื่อเสมอว่า ชีวิตที่ดี คือชีวิตที่เรามาสามารถเลือกใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ …ผมเชื่อว่า ผมจะใช้โบนัสของผม อย่างคุ้มค่าที่สุด … ปีนี้จะไปที่ไหนบ้างน๊ะ… การใช้ “โบนัส”นี้สนุกจริงๆ